ربات پاکسازی نیروگاه ژاپن توسط توشیبا و به صورت خاص برای پاکسازی نیروگاه اتمی فوکوشیما طراحی شده است. بحرانی بودن سطح تشعشعات فاجعهی اتمی نیروگاه فوکوشیما دایچی در سال ۲۰۱۱ نشان میدهد که ژاپن هنوز در ابتدای راه پاکسازی منطقه است. میزان تشعشعات در ساختمان رآکتور شمارهی ۳ نیروگاه به قدری بالا است که کارگران انسانی توانایی کار در آن را ندارند و برای پاکسازی باید دست به دامان روباتها شد. توشیبا از روبات کنترل از راه دوری رونمایی کرده است که انتظار میرود بتواند میلههای سوختی را از استخر سوخت در ساختمان رآکتور شماره ۳ خارج کند. شرکت برق توکیو که وظیفهی حفاظت از سایت اتمی فوکوشیما را بر عهده دارد، اذعان کرده است که سطح بالای تشعشعات در ساختمان رآکتور شمارهی ۳ به معنی غیر ممکن بودن جدا سازی میلههای سوختی توسط انسان بوده و بنابراین نیاز به استفاده از روبات است.

روبات مذکور که توسط توشیبا و به صورت خاص برای پاکسازی نیروگاه اتمی فوکوشیما طراحی شده است، دارای بازوهای ویژهای برای از بین بردن ضایعات و بازیابی میلههای سوختی از استخر خنکسازی رآکتور است. توشیبا ۵ دهه پیش تامین کنندهی اصلی قطعات رآکتور ۳ نیروگاه اتمی فوکوشیما بوده است. این روبات با استفاده از یک جرثقیل به استخر سوخت فرستاده شده و توسط اپراتوری که در فاصلهی امنی از نیروگاه قرار دارد هدایت میشود. روبات توسط دوربینهای متعددی تجهیز شده است تا اپراتور آن دید خوبی از محیط اطراف داشته باشد.این ربات 65 کیلوگرمی بوده و قد 105 سانتیمتری دارد و تشعشات تا سطح 100 millisieverts در سال را می تواند تحمل کند. با توجه به نیاز به جداسازی ۵۶۶ میلهی سوخت تنها از یک رآکتور، عملیات پاکسازی نیروگاه (که انتظار میرود سال آینده آغاز شود) کار بسیار دشواری خواهد بود. در سال ۲۰۱۴ شرکت تپکو توانست باموفقیت ۱۵۳۵ میلهی سوختی مصرف شده را از استخر ساختمان رآکتور ۴ خارج کند. از آنجا که سطح تشعشعات در رآکتور شماره ۴ پایینتر بود، به کارگران این اجازه را میداد تا از نزدیک بر فرآیند استخراج میلههای سوختی نظارت داشته باشند و با وجود تعداد بیشتر میلهها نسبت به رآکتور شماره ۳، کار خارج کردن میلههای سوختی از رآکتور شماره ۴ بسیار آسانتر بود. تلاش برای پاکسازی فوکوشیما، که بعد از حادثهی چرنوبیل در سال ۱۹۸۶ بزرگترین فاجعهی اتمی به شمار میرود، بعد از یک سری اشتباهات تحت نظارت امنیتی به سر میبرد. تپکو اعلام کرده است که تلاش کوتاه مدت برای مهار آلودگی ممکن است ۳۰ تا ۴۰ سال طول بکشد.
