منتشر کردن مقاله در کنفرانس یا ژورنال

بعد از اینکه نگارش مقاله به اتمام رسید, می بایست آن را در جایی منتشر کنید. به طور کلی کنفرانس ها و ژورنال ها برای انتشار مقاله ها به کار می روند. هیچ سیستم جامع جهانی برای انتشار یک دستاورد علمی وجود ندارد, همانگونه که هیچ سیستم جامع جهانی برای دستیابی به دستاوردهای علمی در یک زمینه خاص نیز وجود ندارد. بنابراین باید متوجه باشید که در کجا مقاله خود را ارائه دهید.

نکات کلی در انتشار مقاله
1- حتی یک خط از مقاله نباید از جایی کپی شده باشد. امروزه نرم افزارهای قوی تحت وب به برگزارکنندگان کنفرانس ها اجازه می دهند تا محتوای مقالات را بررسی کنند و مشابهات آنها را با مقالات دیگر پیدا کنند. در صورتی که ثابت شود دزدی ادبی ای صورت گرفته است عواقب بسیار بدی را برای نویسندگان مقاله دزدی در بر خواهد داشت. این دزدی ممکن است در همان سال کنفرانس نیز مشخص نشود اما حتی اگر بعد از آن هم مشخص شود باز عواقب سنگین در پی خواهد داشت.
2- یک مقاله نباید به طور همزمان به چندین کنفرانس و یا ژورنال ارائه شود. همان سیستم های قوی تحت وب حتی این امکان را فراهم میکنند که مقاله هایی که به چندین جای مختلف ارائه می شوند شناسایی شود.
3- اگر از ایده مقاله دیگری استفاده می شود و یا به هر دلیلی کار شما با کار دیگری مرتبط شده است می بایست reference آن کار در مقاله شده آمده باشد اگرنه جزو سرقت علمی محسوب می شود.
4- کسی به شما نمیگوید که مقاله شما مناسب چه جایی برای انتشار است (به جز استاد راهنمایتان و در مواردی افرادی که آشنایی کامل با انتشار مقاله و کار شما دارند) بنابراین وظیفه خودتان است که متوجه شوید کارتان به درد کجا می خورد.
5- همه کسانی که اسمشان در مقاله آمده است باید نسبت به محتوای مقاله آگاهی داشته باشند و در واقع توافق در انتشار داشته باشند.

۶- هر کنفرانس یا ژورنال قالب مخصوص به خود را برای نگارش دارند که بعضا در هنگام ارائه نیازی به تسلیم مقاله در آن قالب نیست اما در فاز Camera-ready باید مقاله به قالب همان جا ایجاد شود.

ترفندهایی در مورد شروع تحقیق

شروع تحقیق یکی از مهم‌ترین مراحل در هر پروژه علمی یا دانشگاهی است. این مرحله شامل جمع‌آوری اطلاعات، تعیین هدف، و ایجاد ساختار اولیه برای پیشبرد تحقیق می‌باشد. در اینجا به شرح مراحل شروع تحقیق پرداخته شده است:

مراحل شروع تحقیق:

1. تعیین موضوع تحقیق: موضوعی را انتخاب کنید که به آن علاقه دارید و با اهداف پژوهشی شما سازگار باشد.

2. تعریف هدف تحقیق: مشخص کنید که تحقیق شما قصد دارد چه مشکلی را حل کند یا چه سوالاتی را پاسخ دهد.

3. مطالعه پیشینه تحقیق: منابع معتبر شامل کتاب‌ها، مقالات علمی و گزارش‌های تحقیقاتی را بررسی کنید تا از یافته‌های قبلی آگاه شوید.

4. تهیه طرح اولیه: ساختار کلی تحقیق خود را مشخص کنید (بخش‌ها، اهداف فرعی، روش‌ها و مراحل).

5. انتخاب روش تحقیق: روش‌های مناسب برای جمع‌آوری داده‌ها و تحلیل اطلاعات را مشخص کنید (کیفی، کمی، آزمایشگاهی، کتابخانه‌ای و غیره).

6. تهیه منابع و ابزار: ابزارها و داده‌های مورد نیاز تحقیق را جمع‌آوری کنید (کتاب‌ها، نرم‌افزارها، تجهیزات آزمایشگاهی).

7. برنامه‌ریزی زمانی: مراحل تحقیق خود را در قالب یک جدول زمانی دقیق سازماندهی کنید.

8. آغاز جمع‌آوری اطلاعات: داده‌های اولیه را جمع‌آوری کرده و به تحلیل و ارزیابی آن‌ها بپردازید

همین امروز با ما تماس بگیرید!

شماره تماس  (  Whatsapp&Telegram ): 09906118613

telegram: powerelectronic4u

Email:

 [e-mail]

Instagram:powerelectronic4u

- کسب دانش کافی در مورد یک زمینه (رشته) تحقیقاتی

مشخصا بدون پیش زمینه و دانستن یک موضوع نمیتوان بر روی آن تحقیق کرد. برای کسب دانش کافی در یک زمینه نیازی نیست که همه مطالب آن زمینه را بلد باشید! ترفند اصلی این است که شما مطالب مهم را که به آن ستون فقرات آن زمنیه علمی میگویند (؟ نمیدونم شاید من از خودم چنین اصطلاحی دارم)  را یاد بگیرید. جالب است که بدانید که در هر زمینه علمی که بخواهید فعالیت کنید حدود فقط 10 مقاله هست که ستون فقرات آن زمینه را تشکیل میدهد و نیاز است که شما همه مطالب ذکر شده در آن را بدانید و بقیه تحقیق ها به نوعی با این ستون فقرات در ارتباط هستند.

برای پیدا کردن ستون فقرات کافی است که مقالاتی را پیدا کنید که ارجاعات بسیار زیادی دارند. از scholar.google.com می توانید به راحتی تعداد ارجاعات به یک مقاله را پیدا کنید و مقالاتی که ارجاعات بسیار زیادی دارند را به عنوان ستون فقرات آن زمینه علمی مطالعه کنید. فراموش نکنید که مطالب ستون فقرات حیاتی هستند و حتی نباید یک نکته از آن را جا بیندازید, بنابراین یک مقاله ستون فقرات را باید 10 بار هم که شده بخوانید و یا اگر لازم است به ارجاعات آن نگاهی بیندازید تا تمام مطالب آن را متوجه شوید.
Survey ها نوع خاصی از مقالات هستند که هر چند وقت یکبار توسط خبره های یک زمینه تحقیقاتی منتشر می شوند و جمع آوری مطالب مهم تا یک سال خاص در آن زمینه را بر عهده دارند. همچنین معمولا چون دسته بندی تحقیقات را شامل می شوند کمک بسیاری در سازماندهی ذهن بر روی آن زمینه تحقیقاتی دارند. بعضی از Survey ها حتی تاریخچه زمانی را هم لحاظ میکنند که در آن صورت به راحتی میتوان متوجه شد که در طی چندین سال تحقیق بر روی یک موضوع چه چیزهای مهمی مطرح شده و دست یافته شده است. در بسیاری از رشته ها Survey ها جزو ستون فقرات آن رشته می شوند. بنابراین اگر خوش شانس باشید و به تازگی survey ای در زمینه ای که میخواهید کار کنید منتشر شده باشد, به راحتی میتوانید به بسیاری از مسائل آن پی ببرید.
غیر از Survey ها و مقالات با ارجاع زیاد کتاب ها هم منابع خوبی برای شروع یک زمینه هستند. کتاب هایی که با عنوان introduction to...  شروع میشوند و یا به عنوان کتاب پایه در دانشگاه ها تدریس می شوند یکی از بهترین منابع برای آشنایی با یک موضوع خاص هستند.
اگر واقعا در مورد یک زمینه چیزی نمیدانید و فکر میکنید که به آن علاقه دارید, وب سایت wikipedia یک منبع بسیار عالی و راحت برای فهمیدن جنبه های کلی یک موضوع و آشنایی با آن است. بعضا در منابع ذکر شده میتوان مقالات بسیار خوبی را نیز پیدا کرد.

2- انتخاب موضوع تحقیق

از آنجایی که این سئوال تازه کارها است که چه موضوعی را برای تحقیق انتخاب کنند (مثل من!) این قسمت فقط به درد مبتدی ها می خورد. بهترین راه انتخاب موضوع تحقیق برای مبتدی ها استفاده از تحقیقات تازه منتشر شده و ادامه کار آنها است. در انتهای اکثر مقالات مطالبی وجود دارد تحت عنوان "کارهای آینده" که در آن نویسنده توضیح میدهد که در آینده قصد دارد که چه کارهایی را انجام دهد و یا اینکه چطور میتوان همان کار را ادامه داد. برای نوشتن پایان نامه مخصوصا در کارشناسی ارشد, بد نیست که سری به کتابخانه دانشگاهتان بزنید و از پایان نامه های بچه های سالهای گذشته موضوعاتی را که فکر میکنید به آن علاقه مند هستید انتخاب کنید و ببینید آیا میتوانید آن را بهبود دهید و ادامه دهید یا خیر. در مورد ادامه پایان نامه متاسفانه چون اکثر کارهای قبلی های ما در دانشگاه کامل نمی باشند, این مشکل وجود دارد که بر روی تحقیقی کار کنید که ارزش خاصی نداشته باشد و بنابراین در این زمینه مواظب باشید که کارهای ارزشمند را انتخاب کنید و نه هر کاری که دیدید.

استفاده از این مطالب برای ادامه آن تحقیق میتواند بسیار موثرباشد. بهبود روش های ارائه شده. ممکن است که شما مقاله ای را مطالعه کنید و روش بهتری برای جواب دادن به پرسش آن مقاله به ذهنتان برسد. بد نیست که این راه حل را (فقط در صورتی که احتمال بسیار زیادی میدهید که جواب میدهد) امتحان کنید. در این نوع باید بتوانید کار خودتان را با کار ارائه شده مقایسه کنید که با توجه به اینکه این موضوع همیشه ممکن نمی باشند, ممکن است با منتشر کردن نتایجتان با مشکل مواجه شوید. 

3- کارهایی را انتخاب کنید که ساده باشند و به آن علاقه داشته باشید.

یک اشتباهی که بعضی بچه ها (از جمله خود من) انجام میدهند آن است که فکر میکنند که قرار است با تحقیقشان همه مشکلات جوامع بشری را رفع کنند! در حالی که برای کسی که میخواهد تازه شروع کند بهترین کار انتخاب یک موضوع بسیار ساده و انجام آن می باشد, حتی اگر نتایج و یا جواب دادن آن موضوع آنقدرها هم تاثیرگذار نباشد. مهم مقاله نوشتن نیست, مهم یادگرفتن تحقیق و انجام آن است.

4- منتشر کردن درست
برای منتشر کردن نتایج تحقیقاتتان باید آن را در قالب یک مقاله بنویسید. طرز صحیح نوشتن مقالات در بسیاری از کتاب ها توضیح داده شده است. این طرز نگارش با طرز نگارش انگلیسی ادبی و یا ساده متفاوت می باشد و جالب است بدانید که حتی کسانی که در ادبیات انگلیسی تبهر دارند الزاما مقاله نویس های خوبی نیستند چون قواعد نگارش مقاله را کمتر رعایت میکنند.

ارائه مقاله در کنفرانس ها

کنفرانس ها گردهمایی های هستند که افراد متخصص و یا فعال در یک یا چند زمینه پژوهشی گرد هم جمع می شوند و در مورد کارهای جاری اشان صحبت میکنند. مقالاتی که در کنفرانس ها ارائه می شوند اغلب در مورد کارهای جاری به اتمام نرسیده است که بخشی از آن تکمیل شده است و از این طریق ارائه دهنده مقاله می تواند نظرات دیگران را نیز برای ادامه کارش داشته باشد. برای پیدا کردن کنفرانس ها سایت های مشخصی وجود ندارند اما برخی سایت ها لیستی از این کنفرانس ها را همراه با زمان برگزاری آنها ارائه میدهند:
www.wikicfp.com
www.conferencealerts.com
سایت های دیگری نیز هستند که این سرویس ها را برای مشترکین خود ارائه میدهند, مثلا برای رشته های فنی سایت IEEE یا ACM کنفرانس های مرتبط با این سازمان ها را لیست میکنند.
سیستم کنفرانی EDAS هم کمک میکند تا کنفرانس های دیگری را پیدا کنید.

اگر نام زمینه خود را همراه با Call For paper در گوگل جستجو کنید هم میتوانید کنفرانس ها و یا ژورنال هایی را پیدا کنید که مرتبط با زمینه شما باشند.

فرآیند کلی ارائه مقاله به کنفرانس

سیستم ارائه در کنفرانس هم به این صورت هست که معمولا چند ماه قبل از تاریخ برگزاری کنفرانس مقالات از طریق سایت توسط نویسندگان ارسال می شود. مقالات توسط داورهایی ارزشیابی می شوند و مقالاتی که دارای ارزش های بالاتری باشند برای کنفرانس انتخاب می شوند. در صورتی که مقاله ای پذیرفته شود, یکی از نویسندگان آن باید در کنفرانس ثبت نام کند (هزینه ثبت نام را بدهد) و در تاریخ کنفرانس در جلسه حضور داشته باشد و مقاله را ارائه دهد. قبل از رسیدن موعد کنفرانس یک نسخه از مقاله به نام Camera-ready که نسخه نهایی آن است تهیه شده و برای چاپ به متولیان کنفرانس داده می شود. Camera-ready یک مقاله, متن فرمت بندی شده مقاله با قالب کنفرانس است که معمولا حداکثر تا 2 هفته بعد از جواب پذیرش باید فرستاده شود. در روز کنفرانس شخص ارائه دهنده مقاله خود را در قالب اسلاید های پاورپوینت ارائه می دهد.

نکاتی در مورد ارائه در کنفرانس:
1- مقاله توسط چند نفر (2 تا 5 نفر) بررسی و تایید شود. بررسی های مقاله شامل مواردی مانند اعتبار سنجی مطالب, طرز نگارش, رعایت قوانین کنفرانس, ارتباط مقاله با موضوع کنفرانس و غیره می شود.
2- مقاله در یک کنفرانس یا تایید می شود و یا رد می شود. کمتر کنفرانسی است که اجازه دهد که متن مقالات ویرایش شوند و دوباره بررسی شود.
3- یکی از نویسندگان برنامه باید در کنفرانس ثبت نام کند (هزینه کنفرانسها حدود 400 دلار تا 600 دلار است, بسته به نوع کنفرانس) و مقاله را ارائه دهد. ارائه مقاله معمولا 10-15 دقیقه توسط اسلاید های پاورپوینت انجام می شود.
4- عدم ارائه در کنفرانس می تواند عواقبی مانند قرار گرفتن در لیست سیاه منتشرکنندگان مقالات داشته باشند. کسانی که اسمشان در این لیست باشد اجازه ندارند که هیچ مقاله ای در هیچ کنفرانس یا ژورنال مرتبط با این سازمانها منتشر کنند و این مانند مرگ علمی یک نفر محسوب می شود.
6- سطح کنفرانس ها مشخص نیستند و ممکن است مقاله ای در یک کنفرانس پذیرفته شود و همان مقاله از یک کنفرانس بهتر یا بدتر رد شود, بنابراین این وظیفه نویسنده است که بداند مقاله اش به درد چه کنفرانسی میخورد. بعضی کنفرانس ها که هر سال برگزار می شوند و شناخته شده تر هستند سطح بالاتری دارند. سطح کنفرانس را میتوان بر اساس افرادی که دعوت شده اند و یا شرکت کنندگان آن تعیین کرد (در صورتی که آنها افراد شناخته شده ای در سطح جهانی باشند).
7- باید مقاله را در جایی ارائه داد که بالاترین سطحی را داشته باشد که مقاله را قبول میکنند, اگرنه کنفرانس هایی هستند که همه نوع مقاله ای را قبول میکنند. کنفرانس هایی  که بر روی یک زمینه خاص پژوهشی فعال هستند معمولا بهتر از کنفرانس هایی هستند که طیف وسیعی از زمینه های پژوهشی را دارند و همچنین پذیرش در نوع اول سخت تر از نوع دوم است.

8- قبل از دادن مقاله به کنفرانس باید مطمئن شد که امکان حضور در کنفرانس در آن تاریخ در هر شرایطی (مگر پیش بینی نشده) وجود داشته باشد. افرادی که بدون دلیل موجه در کنفرانسی شرکت نمیکنند ممکن است در لیست سیاه منتشر کنندگان و یا متولیان کنفرانس ها قرار بگیرند و این از نظر اعتبار علمی برای یک محقق ناخوشایند خواهد بود.

ارائه مقاله به ژورنال ها

ارائه مقاله به ژورنال نیازمند زمان بیشتری نسبت به کنفرانس است. معمولا کارهایی در یک ژورنال ارائه می شوند که کامل شده اند و میتواند نتیجه 6 ماه یا یک سال یا حتی سالها تحقیق باشد. قبل از ارائه یک مقاله ژورنال مفصل معمولا یکی دو بار قسمت هایی از آن (بسته به نوع ژورنال از 25% تا ماکزیمم 70%) در کنفرانس ها ارائه میشوند. بنابراین این خیلی رایج است که قسمت هایی از یک مقاله ژورنال قبلا منتشر شده باشد. تفاوت اصلی ارائه در ژورنال مفصل تر بودن مقاله و عدم نیاز به ارائه حضوری می باشد. همچنین بسیاری از ژورنال های امروز مقاله شما را به رایگان چاپ میکنند. اگرچه اگر ژورنالی پولی باشد دلیل بر خوب بودن یا بد بودن آن نیست اما به طور کلی اکثریت ژورنال هایی که برای چاپ مقاله پول درخواست میکنند چاپ را در ازای پول انجام میدهند و کارشان بی ارزش است زیرا خوانندگان معتبری ندارند. البته بعضی ژورنال های خاص و بسیار سطح بالا هم هستند که پول بسیار زیادی هم در ازای مقالات میگیرند و در چاپ مقالات شدیدا وسواس دارند.
از سایت isiwebofknowledge می توانید برای پیدا کردن ژورنال ها استفاده کنید. سایت های منتشر کننده های معروف نیز مانند Elsevier و Springer و... نیز لیست ژورنال های خود را به همراه اطلاعات مفید دیگری در مورد آن ژورنال ها ارائه می دهند.

نکاتی در مورد ژورنال ها

1- سطح ژورنال ها را می توان تا حدی مشخص کرد. فاکتور impact factor معیاری پذیرفته شده برای سطح ژورنال ها می باشد. این فاکتور ضریب تاثیر مقالات یک ژورنال را محاسبه می کند و هر چه بالاتر باشد نشاندهنده سطح کیفی بالاتر ژورنال است. برای رشته های مختلف عدد impact factor می تواند متفاوت باشد و مثلا برای یک زمینه عدد 1 عدد بالایی است در حالی که در زمینه دیگر عدد 2 عدد متوسطی در نظر گرفته می شود. بنابراین باید بر اساس رشته بررسی کرد که کدام ژورنال بهتر است.
2- چاپ مقاله در ژورنال زمان بسیار طولانی لازم دارد. بعد از تسلیم مقاله به ژورنال بین 3 ماه تا 7 ماه طول میکشد تا اولین جواب را به نویسنده بدهند. این جواب می تواند رد (reject), اصلاح عمده (major revision) یا اصلاح اندک (minor revision) یا پذیرش (accept) باشد. حالت accept خیلی خیلی کم پیش می آید. حالت reject هم در صورتی که سطح ژورنال به درستی انتخاب شده باشد و مطلب مرتبط با ژورنال باشد بسیار کم پیش می آید. حالت اصلاح عمده وقتی است که مقاله نیازمند تغییرات اساسی برای اعتبارسنجی آن می باشد. به عبارت دیگر از نویسنده درخواست می شود که مطالبی را به مقاله اضافه کند تا فهم آن آسانتر شود و یا حتی ممکن است درخواست شود تا آزمون های بیشتری انجام شود. در این حالت مقاله بعد از تصحیح توسط نویسنده دوباره به ژورنال داده می شود و اینبار طی فرآیند کوتاه مدت تری (مانند 2-3 ماه) مقاله دوباره بررسی می شود و نتیجه آن به نویسنده اعلام میشود. حالت اصلاح اندک وقتی است که محتوای مقاله قابل قبول می باشد اما نیازمند تغییرات جزیی و یا توضیحات جزیی در پاره ای از قسمت ها برای روشن تر شدن مطلب است. مقاله بعد از تصحیح دوباره بازبینی و review نخواهد شد.
3- ژورنال هایی که open access هستند معمولا غیر معتبر هستند و ژورنال هایی که دارای نمایه های ISI هستند معمولا معتبر هستند.  البته هر ژورنال ISIیی معتبر نیست اما اکثریت آنها معتبر هستند.
4- قانون نانوشته ای است که ژورنال ها تمایل دارند که مقالاتی را منتشر کنند که در رفرنس آنها مقالاتی باشند که قبلا در همان ژورنال منتشر شده اند. اگر شما قصد چاپ کردن مقاله ای در ژورنال خاصی را دارید بهتر است که از مقالاتی که قبلا در آن ژورنال منتشر شده اند برای کارتان استفاده کنید. ممکن است بگویید که این عادلانه نیست اما دو دلیل اصلی وجود دارد. یکی اینکه خوانندگان این ژورنال ها هم تمایل دارند که مقالاتی را بخوانند که مشابه آن ها را در آن زمینه خوانده اند. دوم اینکه این کار به ژورنال اطمینان میدهد که مقاله شما به احتمال خیلی زیاد مرتبط با فیلد کاری آن ژورنال است و حتی کسانی را که بتوانند کار شما را به درستی ارزشیابی کنند نیز راحتتر می توانند پیدا کنند زیرا که قبلا با آنها تماس داشته اند.
5- بعضی ژورنال ها از شما میخواهند که داورهایی را برای آنها معرفی کنید که بتوانند کار شما را ارزشیابی کنند. بنابراین بهتر است که اگر میتواند اسم حداقل 3 نفر را از اساتید یا کسانی که میتوانند کار شما را ارزشیابی کنند از قبل پیدا کنید و حتی بد نیست که در موقع سابمیت اولیه مقاله به ژورنال اسامی خود را نیز ارائه دهید.
6- کشورها در ژورنال بسیار مهم هستند. متاسفانه کشور ما ایران به دلیل تحریم های علمی مشکلاتی را از نظر انتشار مقاله دارد. مثلا طبق قانون کشور امریکا کسانی که در امریکا مقالاتی که از ایران آمده است را ارزشیابی میکنند اجازه ندارند چیزی بگویند که ارزشی را به مقاله اضافه کند. بنابراین ممکن است مقاله شما از یک ژورنال امریکا بدون هیچ دلیل و توضیحی از طرف آنها (و یا توجیهاتی بی سر و ته) ریجکت شود. کشورهای آسیایی و مخصوصا چین دارای reputation خوبی در ژورنال ها نیستند و ژورنال های این کشورها (حتی اگر ISI باشد) معمولا کم ارزش تلقی می شود. در عوض ژورنال های کشور امریکا جزو معتبرترین ژورنال های جامعه بین المللی هستند. در حال حاضر ژورنال هایی در کشورها کانادا و استرالیا به دانشجویان ایرانی بیشتر توصیه می شوند (اگرچه این کشورها هم بعضا قوانین نانوشته ای در مورد ایرانی ها دارند)

کنفرانس بهتر است یا ژورنال

اینکه کنفرانس بهتر است یا ژورنال را نمیتوان نظر قطعی داد. در مواردی کنفرانس هایی هستند که از ژورنال ها هم بهتر هستند و پذیرش مقاله در آنها به مراتب سخت تر از ژورنال ها هستند. کنفرانس هایی که بسیار مشهور هستند و افراد بسیار سرشناسی در آنها هستند معمولا از این دست هستند. اما به طور کلی میتوان گفت که مقالاتی که ژورنال ها و مخصوصا ژورنال های ISI باشند از همه کنفرانس هایی که در سطح جهانی شناخته شده نیستند بهتر است. در صورتی که کنفرانس ها یا ژورنال ها را نمیشناسید بهتر است با اساتید دانشگاه ها و مخصوصا کسانی که بیشتر کارهای تحقیقاتی انجام میدهند مشورت کنید.

برای اپلای چند تا مقاله خوبه؟

همونطوری که میدونید مقاله داشتن برای بعضی از رشته توی اپلای خیلی خیلی مهمه. داشتن یه مقاله نشون میده که شما میتونید تحقیق کنید و میتونید نتایج تحقیقتون رو با جامعه جهانی در میون بذارید. از آنجایی که در مقاطع تحصیلات تکمیلی دانشجو نیازمند دارد تا تحقیق کردن را بداند (یا یاد بگیرد) کسی که بتواند تحقیق کند در اولویت پذیرش ها قرار میگیرد. بنابراین در خوب بودن مقاله داشتن در اپلای شکی نیست اما اینکه چند تا مقاله خوبه رو باید گفت که فاکتور اپلای هیچ ربطی به تعداد مقالات نداره بلکه به کیفیت مقاله مربوط هست. شما ممکنه که 100 تا مقاله بی کیفیت داشته باشید و در هر کنفرانس نامعتبری چاپ کرده باشید, این نه تنها کمکی نمیکنه بلکه نشون میده که شما آدمی هستید که هیچ برای کارتون ارزش قائل نیستید. برعکس ممکنه که فقط 1 مقاله ژورنال در یک ژورنال خوب و یا 1 مقاله کنفرانس در یک کنفرانس شناخته شده جهانی داشته باشید. در واقع کیفیت برتر از کمیت است. گفته میشه که برای یک محقق سالی 1 الی 2 مقاله ژورنال (یعنی حدود هر 6 ماه یکی) مناسب است. حالا در نظر بگیرید که بعضی ها میان میگن که ما سال دوم دانشگاه 6 تا مقاله ژورنال داریم. خب احتمال خیلی زیاد این مقاله ها یا کار ایشان نبوده یا اینکه خیلی کارهای بی کیفیت و سطحی و بی ارزشی بوده. این موضوع حتی میتواند تاثیر منفی هم داشته باشد. جالب است بدانید که بعضی ژورنال ها قبل از چاپ مطلبی بررسی میکنند که نویسنده آن قبلا چه مطالبی را منتشر کرده است و در صورتی که مطالب اکثرا بی ارزش باشد, حتی اگر کار ارائه شده به آن ژورنال با ارزش باشد, به خاطر نویسنده آن را رد میکنند.
البته شما خیلی نگران این موضوع نباشید زیرا تا وقتی که کسی حداقل 10-15 تا مقاله منتشر نکرده باشد نمیتوان نتیجه گیری کرد که این فرد در چه سطحی قرار است کار کند و شما وقتی اول راه هستید خیلی هم خوب هست که چندین مقاله در کنفرانس های داخلی و خارجی داشته باشید تا نشان دهید که میتوانید مقاله بنویسید (نه اینکه کارهای بی ارزشی انجام داده باشید) و سپس نهایت سعی اتان را انجام دهید تا در یک ژورنال یا کنفرانس top-tier یک مقاله خیلی خوب و ارزشمند را منتشر کنید. در چنین شرایطی مشخص می شود که شما مسیر درستی را در ادامه کار علمی و پژوهشی خود دنبال میکنید که برای دانشگاه ها و اساتید آنها هم بسیار مهم است.

دیگران رو قضاوت نکن - فرهنگ چسبیده

پاتو از ایران که میذاری بیرون یواش یواش یه چیزایی میفهمی که فهم خیلی دردناکه. یکیش اینه که چقدر فرهنگ کشورت بهت چسبیده. حالا یه چیز خوبی ازش بهت چسبیده باشه مشکلی نیست اما چیزی که غلط باشه چقدر آزاردهنده است که بخوای بفهمی و چقدر تمرین میخواد که کم کم بذاریش کنار. مثل چرکی که سالها بهت چسبیده باشه آموزه های غلط فرهنگیت همینطوری باهات هست و هر چی میشوری باز لکه هاش باهات هستن.

من همیشه آدمی بودم که سعی کردم اخلاق درستی داشته باشم و کلی کتاب و مطلب خوندم که سعی کنم خودمو بسازم اونطوری که بتونم لایق اسم "انسان" بودن باشم. باز همینطور که میگذره میبینم که کلی اشکال و ایراد در خودم پیدا میشه. یادش بخیر اون روزا که سعدی میخوندم و چقدر لذت بخش بود. اون زمان فکر میکردم که چطوری میشه یکی خودشو ایرانی بودنه و یکبار هم بوستان و گلستان رو نخونده باشه و بهش عمل نکرده باشه و یا اینکه چطوری میشه که یکی که سعدی رو خونده مزین به اخلاق پسندیده نشده باشه. اما امروز میبینم که سعدی تازه اولش بوده و هنوز آدم باید کلی کار کنه تا برسه به اون سطح از اخلاق برسه که میخواد.

چند وقت پیش داشتم توی یکی از سایت ها میخوندم که امواج تلویزیون مخصوصا موقع آگهی ها روی اعصاب تاثیر داره. یه دفعه یادم افتاد که آقای صمدی آملی هم همچین حرفی زده بود و یادم افتاد که منم یه مطلبی نوشته بودم در موردش نوشته بودم. بعد یادم افتاد به مطلبی که در مورد قضاوت کردن نوشته بودم و فهمیدم که اون موقع که هنوز اینو نمیدونستم در مورد دیگران چقدر راحت قضاوت میکردم. سریع برگشتم ببینم توی وبلاگم چی نوشتم. اولش خوشحال شدم که چیزی در مورد اون حرف نیست و استدلال هایی که در مورد بعضی حرفاشون نوشته بودم منطقی هستن. اما بعدش ناراحت شدم که توی ذهنم این چند تا حرف رو تعمیم داده بودم به کل شخصیت این آقا که کار بسیار اشتباهی بوده. بعد بیشتر ناراحت شدم که چقدر فرهنگ اشتباه جامعه ای که توش زندگی میکنم بهم چسبیده بوده.

چند وقت پیش سر کلاس استادمون میگفت که هر تیمی باید کار تیم های دیگه رو قضاوت کنه و امتیاز بده تا ببینیم کدوم تیم بهتر کار کرده. دقت کنید که باید "کار تیم" ها رو قضاوت کنید نه "خود تیم ها" همیشه باید کار دیگران رو قضاوت کرد نه خودشونو. یادم آمد مشابه این حرف رو هم روزای اول توی جلسات معارفه بهمون گفتن که اگر دانشجویی سر کلاس تقلب کرد شما حق ندارید محکومش کنید. اون کاری که کرده بد بوده که قانون داریم در موردش, نه اینکه اون آدم, آدم بدی هست که شخصیتشو زیر سئوال ببرید. در هیچ شرایطی نباید به دانشجویی بی احترامی کنید. اون موقع فکر میکردم اینکه معلومه خب. اما چقدر طول کشید تا فهمیدم که همچینم معلوم نبوده. فرهنگ ما عادتمون داده که مدام در مورد دیگران قضاوت کنیم (و نه کارهاشون) و حتی منم که با فاصله از اون فرهنگ زندگی کردم و در مورد هر کاری که میخواستم کنم فکر میکردم بازم یه چیزایی بهم چسبیده که خودمم خبر ندارم.

پایان نامه ارشد و انتخاب موضوع

یه چیزی که این مدت خیلی ناراحتم کرده این پایان نامه ام بوده. آخه چرا یه موضوع سخت برداشتم. کاشکی یه چیز راحت بود تمومش کرده بودم رفته بود. وقتی فکرش رو میکنم که چقدر روش کار کردم دچار عذاب وجدان میشم. اگر اون همه وقتی رو که براش گذاشته بودم کار کرده بودم الان حداقل 10 میلیون داشتم. از اینا بدتر اینکه چون موضوعم خیلی سخت بود نشد که نتایج خیلی خوبی ازش در بیارم و حالا برای پذیرش هم گیر دارم که چطوری بگم بابا من میخوام اصلا روی یه چیز دیگه کار کنم.

پایان نامه ارشد 2 هدف دارد:
1- اینکه بگید تحقیق کردن رو بلد هستید. (research)
2- اینکه بگید بلدید نتایج تحقیقتون رو منتشر کنید (publication)

نحوه انتخاب موضوع

یه موضوعی انتخاب کنید که فقط همین 2 تا رو پوشش بده نه اینکه یه چیزی باشه که دنیا رو به شگفتی بخواد بندازه و آخرش هم درست از پسش برنیایید. مقاله هم اگر میخواهید نگران نباشید چون تحقیق در عمق هست هر موضوعی که باشه میتونید بیشتر بشکافید و جلو برید و وارد عمق بشید و هر چی بیشتر به عمق نزدیک میشید خب راحتتر مقاله هم در میاد و این کمتر بستگی به موضوع داره.

برای انتخاب موضوع هم موارد دیگری رو در نظر بگیرید:

1- راحتترین چیز ممکن رو انتخاب کنید.

2- موضوعی رو انتخاب کنید که علاقه داشته باشید یه عالمه روش وقت بذارید.
3- موضوعی رو انتخاب کنید که حتی الامکان افرادی از دانشگاه خودتون روش کار کرده باشن.
4- موضوعی رو انتخاب کنید که نه خیلی جدید باشه و نه خیلی قدیمی. موضوعات خیلی جدید مشکلات بسیار زیادی دارند و بیشترش اینه که سنگ های راه پیدا نشده اند و هی ممکنه یه جایی رو بشکافید و به سنگ برسید. موضوعات خیلی قدیمی هم همه جاش رو شکافتن و برای رسیدن به یه جایی که بتونید بیشتر بشکافید یا باید کلی مطالعه کنید تا برسید به ته چاهی که دیگران کنده اند و از اونجا چند قدم بکنید (اگر طرف به سنگ نخورده باشه).  یا اینکه یه جای جدیدی رو برای کندن پیدا کنید که اونوقت همه میگن ما چاه 100 متری داریم این 1 متری به چه دردی میخوره, حالا بخوای ثابت کنی که بابا این چاهی که من میکنم بهتره هیچ کسی قبول نمیکنه!
5- موضوعی رو انتخاب کنید که همه منابعش به راحتی در دسترس باشه. اگر قرار حتی منبعی (یا تجهیزاتی) بخواهید که در دسترس نیست یا به سختی به دست میاد ولش کنید.
6- موضوعی رو انتخاب کنید که از اول تا آخرش رو میبینید. یعنی میدونید که آخرش چی میخواهید تحویل بدید. نه اینکه حالا بریم جلو ببینیم چی میشه.
7- روی کمک دیگران هم اصلا حساب نکنید. کار اشتباهی که من کردم همین بود, گفتن بله فلانی هست و فلانی هست.
8- اگر پردازشی میخواهید انجام بدید یه جوری باشه که داده هاش در دسترس باشند و خودتون نخواهید جمع کنید. توی بعضی رشته ها که اصلا نمیشه اما توی بعضی ها میشه. موضوعی که داده داشته باشه راحت میشه ازش مقاله هم در آورد.

9- از کنفرانس ها میتونید بفهمید که چه موضوعاتی مورد توجه هستند ولی از اون بهتر کتابخونه دانشگاه و موضوعات بچه هایی هست که تازه فارغ التحصیل شده اند.

همینا دیگه. فقط راحتترین موضوع و گلابی ترین روش رسیدن به نتایج رو انتخاب کنید.